Τα Βριλήσσια αποτελούσαν τμήμα της ευρύτερης περιοχής «Πάτημα» και ανήκαν στη Γεωργική Εταιρεία από την οποία και απαλλοτριώθηκαν και παραχωρήθηκαν με κλήρο, πριν το 1930, για την αποκατάσταση ακτημόνων προσφύγων καλλιεργητών και περιλαμβάνονταν στα διοικητικά όρια του Δήμου Χαλανδρίου του οποίου αποτελούσαν αυτοτελή συνοικισμό.
Η ονομασία τους προέρχεται από το Πεντελικό Όρος το οποίο κατά την προελληνική περίοδο ονομαζόταν Βριλησσός (Βριληττός). Ως περιοχή υπό το Πεντελικό Όρος πήρε την ονομασία Βριλήσσια από τους πρώτους οικιστές(***). Βάσει ρυμοτομικού σχεδίου, που συντάχθηκε από τους Πολιτικούς Μηχανικούς Κουρλιάνσκι και Ντογλοπούλωφ, διαχωρίστηκε σε δύο τομείς I και II σε κληροτεμάχια των 450 και 1800 τετραγωνικών μέτρων. Κάθε κληρούχος έπαιρνε δύο κληροτεμάχια που είχαν τους ίδιους αριθμούς, ένα από κάθε τομέα, το μικρό για κατοικία και το μεγάλο για καλλιέργεια.
Το 1935, χάρις στις συντονισμένες και αποτελεσματικές ενέργειες της Ένωσης Κτηματιών Βριλησσίων και τη συμπαράσταση του τότε Υφυπουργού Συγκοινωνιών Αντώνιου Λιβιεράτου, ολόκληρη η έκταση του συνοικισμού Βριλησσίων εντάχθηκε σε εγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο, γεγονός σημαντικό για την έναρξη της ανοικοδόμησης και αστικοποίησης της περιοχής. Η Ένωση Κτηματιών Βριλησσίων έγκαιρα διαπίστωσε ότι τα Βριλήσσια ως συνοικισμός του Δήμου Χαλανδρίου δεν εξασφάλιζε την προοπτική της ανάπτυξης λόγω της αδιαφορίας του Δήμου να αξιοποιήσει την περιοχή με τα αναγκαία κοινωφελή έργα. Έτσι έστρεψε τις ενέργειές της προς την κατεύθυνση της απόσπασης του συνοικισμού από το Δήμο τούτο και την αναγνώρισή του σε Κοινότητα, πράγμα που επιτεύχθηκε, παρά τη σφοδρή αντίδραση του Δήμου Χαλανδρίου, το έτος 1949 με το Βασιλικό Διάταγμα της 8.6.1949 που δημοσιεύθηκε στο 164/29.7.1949 ΦΕΚ (τεύχος Α΄) με αρχικά διορισμένο Κοινοτικό Συμβούλιο και με Πρόεδρο της Κοινότητας τον πρωτοστάτη της αναγνώρισης Παναγιώτη Νίτη.
(***)"ΝΟΝΟΣ" ΤΩΝ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ«…Ο πατέρας γνωριζόταν με τον Παύλο Νιρβάνα. Χωρίς να είναι φίλοι, τους συνέδεε ίσως το γεγονός πω και οι δύο ήσαν γιατροί. Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Πέτρος Αποστολίδης (αυτό ήταν το πραγματικό όνομα του Νιρβάνα) ήταν αρχίατρος στο Ναυτικό. Πιο κατάλληλος ανάδοχος δεν μπορούσε, βέβαια, να βρεθεί . Έτσι, ο πατέρας ανέλαβε να τον προσκαλέσει (Και να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητό του αφού συγκοινωνία δεν υπήρχε). Κάποιο καλοκαιριάτικο απόβραδο, λοιπόν, όλοι οι οικιστές υποδέχονταν τον πνευματώδη και καλοκάγαθο λογοτέχνη. στην “πλατεία”, κάτω από το μεγάλο πεύκο, που υπήρχε μπροστά στο καφενείο του Μπινιάρη. Πλατεία, βέβαια, δεν υπήρχε. Αλλά έτσι αποκαλούσαν μια εκτεταμένα αλάνα, καμιά πενηνταριά μέτρα ανατολικά τα λεωφόρου Πεντέλης, οπού είχε αποφασισθεί η ανέγερση εκκλησίας.Πρόθυμος και φιλομειδής, όπως πάντα, ο Νιρβάνας άρχισε τις συζητήσεις με τους οικιστές, προσπαθώντας να αρυσθή κάποια πληροφορία, που α του έδινε το ερέθισμα και την έμπνευση για την επιλογή της κατάλληλης ονομασίας.Σε κάποια στιγμή ερώτησε:- Μήπως υπάρχει εδώ γύρω κανένα ποτάμι;Όλοι οι παρευρισκόμενοι κοιτάχθηκαν απορημένοι και χαμογέλασαν. Γιατί η περιοχή ήταν ολότελα άνυδρη Κάποιος, όμως, έσπευσε να απαντήσει:- Και βέβαια υπάρχει! Είναι το ρέμα που κατεβαίνει από την Πεντέλη και φθάνει μέχρι το Χαλάνδρι. Στα παλιά χρόνια ονομαζόταν ΒριλησσόςΤο βλέμμα του Νιρβάνα άστραψε:- Δεν είμαι διόλου βέβαιος, παρατήρησε, πως η πληροφορία που μου δίνετε είναι ιστορικά ορθή . Για κείνο, όμως, που είμαι βέβαιος, είναι πω κατά την αρχαιότητα, τούτο το ευλογημένο βουνό, που βλέπουμε αντίκρυ μας, πριν ονομασθεί Πεντέλη, λεγόταν Βριλησσός *.Και κατέληξε:- Βριλήσσια, λοιπόν, ας βαφτίσουμε τον οικισμό σας φίλοι μου!Έτσι, ο Παύλος Νιρβάνας έγινε ο ανάδοχος των Βριλησσίων. Το περιστατικό αυτό μου είχε διηγηθεί κάποτε (στα μαύρα χρόνια της Κατοχής όταν υποχρεωτικά κλεισμένοι από νωρίς στα σπίτια μας περνούσαμε τις ώρες μας αναθυμούμενοι παλαιές ιστορίες) ο πατέρας. Δυστυχώς, η παιδική ηλικία μου, ήμουν τότε μόλις 11 χρονών, δεν επέτρεπε ορθή εκτίμηση της σημασίας αυτής της μαρτυρίας Άφησα, λοιπόν, την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη χωρίς να προσπαθήσω να συγκεντρώσω περισσότερες και πιο συγκεκριμένες πληροφορίες Έχει κυλήσει, από τότε, περισσότερο από μισός αιώνας κι έχω πολλές φορές μετανιώσει για την παιδική εκείνη αδιαφορία. Αλλά είναι πολύ αργά πλέον...»(Από το ανέκδοτο βιβλίο του Κώστα Χατζιώτη«Βριλήσσια, ο ερημότοπος που έγινε πολυάνθρωπος Δήμος»)
Αναρτήθηκε από το φίλο μου, Δημοσθένη Μπούκη
Σ’ ευχαριστώ Δημοσθένη
Αναρτήθηκε από το φίλο μου, Δημοσθένη Μπούκη
Σ’ ευχαριστώ Δημοσθένη
